Super! Bomba! Sukces! Ale…jednak nadal było coś nie tak… Mimo, iż moje marzenia zaczęły się spełniać, ja po prostu nie potrafiłem uwierzyć w siebie. A moje działania musiały mieć pewną choreografię, bym mógł czuć się w nich bezpiecznie. Za żadne skarby nie potrafiłem WYJŚĆ Z ROLI schematycznego życia. A przecież mówi się, że Aktor człek twórczy. A ja na tych studiach taki odtwórczy, zakompleksiony, wystraszony, trzymający się tego, co dla mnie bezpieczne.

Kiedy przyszedł czas zakończenia studiów artystycznych, poczułem, że znowu jestem pusty, jak bęben. Bo właśnie skończyło się coś, co było w końcu cykliczne. Dawało pewne bezpieczeństwo na kilka lat. A teraz? Trzeba samemu zacząć działać, szukać miejsc pracy, otworzyć się na nowe, na życie zawodowe, które jest tak bardzo nieprzewidywalne. Nie potrafiłem!

Pierwszy miesiąc od ukończonych studiów był dla mnie jakąś wewnętrzną katastrofą. Znowu straciłem sens działania. Moje nawyki choreograficznego życia były zbyt mocne. Bezsens? To mało powiedziane. Co dalej? Z dnia na dzień narastało we mnie poczucie frustracji bezsensowności i oczywistej frustracji…

Pamiętam ten dzień, kiedy nastąpiła kulminacja. W mojej głowie było tak wiele ograniczników, że kompletnie nie potrafiłem skupić się na tu i teraz. Postanowiłem poszukać pomocy, wsparcia, by jakoś wyrwać się z tego letargu. I właśnie wtedy “Wujek Google” oświecił mnie i wyświetlił, jako jedno z pozycji wyszukiwania: COACHING.

Hymm…co to jest? Nie wiedziałem, jak to działa. Podjąłem PRÓBĘ! Pełny niepewności, zapisałem się na pierwszą wizytę. Po niej wyszedłem jakby inny… Na czym polegała ta inność? Przez chwilę stanąłem obok siebie i zobaczyłem smutnego człowieka, który tak naprawdę już wszystko ma, tylko jego silne nawyki, schematy, które wytworzył, zamykają go w klatce i są dla niego samego największym DEMONEM.

To jedno spotkanie zapamiętam na długo, choć na chwilę WYSZEDŁEM Z ROLI! Dawno nie czułem tak dużej zmiany swojego punktu widzenia. Po raz pierwszy zobaczyłem się w trzech różnych perspektywach: jako AKTORA odgrywającego swoją rolę życia, jako WIDZA, który właśnie obserwuje swoje działania na scenie prozy życia oraz wreszcie jako REŻYSERA, który mógł wyreżyserować swoje działania na nowo, skupić się na tym, jak można przeformułować własne przekonania.

Po miesiącu pracy w procesie coachingowym poczułem pewne udrożnienie, myśli stały się w końcu wolne! To niesamowite, jak wartościowa jest nawet chwilowa zmiana perspektywy i wyjście z niewygodnej roli, która zabiera nam wolność. Jak często nasz punkt widzenia, którego kurczowo się trzymamy, zamyka nam furtkę do nowych przygód, nowego ja, które jest nadal zgodne z nami, ale zamiast bezsensownie ograniczać, rozwija i inspiruje! Daje energię! I W KOŃCU MA SENS!

To było niesamowite! Zacząłem tak bardzo interesować się coachingiem, że zafascynowany nim postanowiłem zostać coachem. Stwierdziłem, że nie bez powodu los dawał mi wiele prób, których nie potrafiłem wykorzystać! Czas to zmienić! Przekuć próbę w sukces! Stało się! Zostałem coachem! Kiedy już ukończyłem studia coachingowe, ekscytacja nie opuszczała!

Jednak zrozumiałem, że aktorstwo nadal jest dla mnie ważną cząstką! To właśnie dzięki takim działaniom wyrażam swoje emocje, tu jest miejsce na moją wrażliwość! Na bycie tu i teraz! Na działanie! Konkret! Próbę! Świadome błądzenie! Różnorodność! Dynamikę zdarzeń! Bodźcowanie! Życie! Rozwój swoich umiejętności! Wyzwania! Pracę nad sobą! Poznawanie różnych kolorów swojej osobowości, dzięki wchodzeniu w nowe role, w których jestem na chwilę, ba… na własne życzenie!

Marzyłem o tym, by poczuć się pełnym w tym, co robię! Strzałem nie w 10 a 100, było połączenie aktorstwa i coachingu, by mogła powstać niesamowita synteza, która oprócz zmiany perspektywy, punktu widzenia, da nowy kolor.